Akşamüstü saatlerinde bilgisayar başında, yarın Radikal'de yayınlanacak yazımı yazıyordum.
Bilen biliyor, Çarşamba günleri yayınlanıyor yazım. Yayınlanıyordu.
Eskilerin deyimiyle bir köşem vardı Radikal'de. İnternet gazeteciliğinde, yazım 'güncelleniyor' demek gerekiyor sanırım. Gerekiyordu.
Tam yazının ortalarındayken bir mesaj geldi: Radikal kapandı.
Bu kadar kısa ve net: Radikal kapandı.
Gazeteden arkadaşları aradım, eşe dosta telefon ettim, sosyal medyanın altını üstüne getirdim. Haber doğruydu. Kağıttan dijitale geçen Radikal, oradaki yolculuğunu da tamamlamıştı. Basılıdan dijitale geçerken "Bize ayrılan kağıdın sonuna geldik" manşetini atmıştı gazete. Artık bize ayrılan 'com.tr'nin de sonuna gelmiştik.
Kimileri sever ve takip ederdi Radikal'i. Kimileri sevmezdi. Geçen yıllarla gazetede yaşanan değişimi, dalgalanmayı reddedenler de olmuştu. Özellikle son yıllarda, küçülmek zorunda kalmasıyla (bırakılmasıyla), çok sayıda değerli gazetecisine veda etmişti Radikal. Veda etmişti romantik bir anlatım oldu, özür dilerim. İşten çıkarılmıştı yılların gazetecileri. Bu değişimle Radikal'den kopanların sayısı da artmıştı.
Ama ne olursa olsun, herkesin ucundan kıyısından dönüp baktığı, yok sayamadığı bir gazeteydi. Dedim ya, seven de nefret eden de vardı. Ama sonuçta herkes için bir Radikal vardı.
Yıllar içinde söyleşiler yaptım gazete için, yazılar yazdım. Son döneminde de bir köşem oldu. O köşedeki ilk yazımın başlığı 'Yumruk' idi. tarih: 4 Nisan 2014. Son yazının başlığı bende kalacak.
Başladıktan sonra bir gün bile aksatmadım yazılarımı. Sadece bir kere geciktirdim. Bir kere de sayfa editörünün bir dalgınlığıyla Çarşamba yerine Perşembe yayınlandı yazım. Çalışkan ve başarılı mıydım bilemem, ama düzenli bir öğrencisi oldum Radikal okulunun.
Gazetemin daha net olmasını istediğim zamanlar oldu. Hiç çekinemden konuştum bunu gazetedekilerle. Oradaki arkadaşlarım bir gün olsun 'geçiştirmedi' beni.
Tam bu yazıyı yazarken resmi veda yazısı geldi. Biraz kırıldım, bozuldum bu duruma. Çünkü bize bir veda yazısı yazma hakkı bile verilmedi. Gerçi ne yalan söyleyeyim, sevmem veda yazılarını-vedaları. Yaşlandıkça duygusallaşacağıma katılaşıyorum. Çiçekli-böcekli veda yazılarındansa Fil Uçuşu'na sığınıp "Kovulduk" demek daha iyi. Çünkü gerçek bu.
Birkaç dost telefon etti. (Tam sayı vereyim, dört kişi aradı.) Birkaç mesaj vardı. (Tam sayı vereyim, beş mesaj aldım.) Sosyal medyadan üzüntüsünü paylaşanlar oldu. Hepsine teşekkür ediyorum. Böyle zamanlarda omuz görmek, hala değerli.
Olayın bir de şu boyutu var. Çok, ama çok uzun zamandır Fil Uçuşu'nu ihmal ediyordum. Artık daha fazla yazacağım buraya. Kendi yağımda kavrulacağım. Bitişleri başlangıca çevirmeyi bilmeli insan.
Sonunda Radikal'in yolculuğu bitti. Okuru ve yazarı olarak bana çok şey öğreten gazeteci arkadaşlarıma ve elbette bütün okurlarına teşekkür ederim.
Şimdi veda zamanı...
Bilen biliyor, Çarşamba günleri yayınlanıyor yazım. Yayınlanıyordu.
Eskilerin deyimiyle bir köşem vardı Radikal'de. İnternet gazeteciliğinde, yazım 'güncelleniyor' demek gerekiyor sanırım. Gerekiyordu.
Tam yazının ortalarındayken bir mesaj geldi: Radikal kapandı.
Bu kadar kısa ve net: Radikal kapandı.
Gazeteden arkadaşları aradım, eşe dosta telefon ettim, sosyal medyanın altını üstüne getirdim. Haber doğruydu. Kağıttan dijitale geçen Radikal, oradaki yolculuğunu da tamamlamıştı. Basılıdan dijitale geçerken "Bize ayrılan kağıdın sonuna geldik" manşetini atmıştı gazete. Artık bize ayrılan 'com.tr'nin de sonuna gelmiştik.
Kimileri sever ve takip ederdi Radikal'i. Kimileri sevmezdi. Geçen yıllarla gazetede yaşanan değişimi, dalgalanmayı reddedenler de olmuştu. Özellikle son yıllarda, küçülmek zorunda kalmasıyla (bırakılmasıyla), çok sayıda değerli gazetecisine veda etmişti Radikal. Veda etmişti romantik bir anlatım oldu, özür dilerim. İşten çıkarılmıştı yılların gazetecileri. Bu değişimle Radikal'den kopanların sayısı da artmıştı.
Ama ne olursa olsun, herkesin ucundan kıyısından dönüp baktığı, yok sayamadığı bir gazeteydi. Dedim ya, seven de nefret eden de vardı. Ama sonuçta herkes için bir Radikal vardı.
Yıllar içinde söyleşiler yaptım gazete için, yazılar yazdım. Son döneminde de bir köşem oldu. O köşedeki ilk yazımın başlığı 'Yumruk' idi. tarih: 4 Nisan 2014. Son yazının başlığı bende kalacak.
Başladıktan sonra bir gün bile aksatmadım yazılarımı. Sadece bir kere geciktirdim. Bir kere de sayfa editörünün bir dalgınlığıyla Çarşamba yerine Perşembe yayınlandı yazım. Çalışkan ve başarılı mıydım bilemem, ama düzenli bir öğrencisi oldum Radikal okulunun.
Gazetemin daha net olmasını istediğim zamanlar oldu. Hiç çekinemden konuştum bunu gazetedekilerle. Oradaki arkadaşlarım bir gün olsun 'geçiştirmedi' beni.
Tam bu yazıyı yazarken resmi veda yazısı geldi. Biraz kırıldım, bozuldum bu duruma. Çünkü bize bir veda yazısı yazma hakkı bile verilmedi. Gerçi ne yalan söyleyeyim, sevmem veda yazılarını-vedaları. Yaşlandıkça duygusallaşacağıma katılaşıyorum. Çiçekli-böcekli veda yazılarındansa Fil Uçuşu'na sığınıp "Kovulduk" demek daha iyi. Çünkü gerçek bu.
Birkaç dost telefon etti. (Tam sayı vereyim, dört kişi aradı.) Birkaç mesaj vardı. (Tam sayı vereyim, beş mesaj aldım.) Sosyal medyadan üzüntüsünü paylaşanlar oldu. Hepsine teşekkür ediyorum. Böyle zamanlarda omuz görmek, hala değerli.
Olayın bir de şu boyutu var. Çok, ama çok uzun zamandır Fil Uçuşu'nu ihmal ediyordum. Artık daha fazla yazacağım buraya. Kendi yağımda kavrulacağım. Bitişleri başlangıca çevirmeyi bilmeli insan.
Sonunda Radikal'in yolculuğu bitti. Okuru ve yazarı olarak bana çok şey öğreten gazeteci arkadaşlarıma ve elbette bütün okurlarına teşekkür ederim.
Şimdi veda zamanı...
EmoticonEmoticon