Kayıp Oda / Giriş
Gene hastalandın. Bu seferki ciddi. Ruhla bedenin uyuşmaması! Tüm geçmişinin nesneleri şimdi bu odada, tıpkı dünkü gibi, tıpkı ondan önceki gibi.. Bu seferki sanki bir göz seyirmesi gibi, duruştaki yamukluk, bakıştaki kayma…Aynada kendine baktığında görüntüyü netleştirememek gibi. Şimdi odanın zemininde tam merkezdeki delik gitgide büyüyor, genişliyor. Sandalye, masadaki radyo ve diğerleri artık bu karadeliğe direnç gösteremiyor! Biedenbire olmasa da hepsi yavaş yavaş ayrışıyorlar. Fotoğraf çerçevesi, gazete küpürleri, çizgiler ve özellikle yazılar…Çoğalıyorlar… Başını çevirdiğinde istemdışı tam merkeze yerleştiğini fark ediyorsun. Ayaktasın. Bilincini açık tutmalı ve delirmemelisin. Sadece aklından çıkartamadığın tek bir soru var: “Son aldığım nefesi neden geri üfleyemiyorum?” Rahatlamalısın. Ne de olsa tüm biriktirdiklerin; yalnızca odadakiler değil, tüm şehir seninle birlikte gelecek… Çatıyı hatırla! Rezonansa ve sese direnç gösterdiğin gibi bu düşüşe de direnç göstereceksin. Zaten başka seçeneğin de yok! Zehrin yayıldığını hissedebiliyorsun, bu şehir artık bildiğin yer değil! …delik büyüyor, ama zamanlama berbat değil mi? Tam artık her şey yolunda derken, tam o lanet ses kesildi derken… Bu eğer bir son ise, böyle mi olmalıydı gerçekten? …ve düşüş başlıyor… Görüntü netliğini tamamen kaybediyor… Tüm mekan sıkışmaya başladı; nesneleri, askerleri ve tüm ses bantlarını yutuyor! Ama merak etme, söylediğim gibi; asla yalnız kalmayacaksın ya da ilk kez yalnız… Çocukken o ağaca fırlattığın ok artık düşebilir. Geri geldiğinde bir atış şansın daha olacak. Söz veriyorum, o şansı sana bizzat ben vereceğim!
Lost Room / Introduction
You got sick again. It’s serious this time. Disharmony between the soul and the body! All the objects of your past are now here in this room, same as yesterday, same as the day before. This one is like an eye twitch, a twisted posture, a deflected glance. Like being not able to focalise the image when you look at yourself in the mirror. Now the hole in the middle of the floor expands, enlarges. The chair, the radio on the table and other things can not stand against that black hole! Not on a sudden, but all of them decompose slowly. The photoframe, newspaper prints, drawings and especially writings... they do accrue... You realize that you are reflexlively moved to the center when you turn your head around. You remain standing. You should keep your mind open and away from insanity. There is only one question which you can put out of your head: “Why can’t i blow out the last breath i’ve taken?” You should relax. Nevertheless, not only what you have stored in the room, but also whole city will come with you... Make ready the roof! You’re going to resist the fall just as you’ve resisted the resonance and the noise. Besides, you doesn’t have any other choice. You sense the poison spreads, the city is not the place you’ve been knowing for long! ...The hole expands, also the timing is awful, isn’t it? Just when you tell yourself that everything’s alright, that the noise quited down... Should it happen that way if this was an end?... and the fall begins... the sight loses its features. The place’s begun to jam; it swallows all the obkects, soldiers and recording tapes! But don’t wonder; as i said, you’ll never be alone or at least for the first time... the stick you threw against that tree as if it was a lance may fall now. When you’re back again, you will have one more chance to throw. I promise that i myself will give it to you!
