Blog Yazısının İçeriğini Sayfalara Ayırmak

Bazı büyük çaplı bloglarda, portallarda ve haber sitelerinde gördüğümüz yazıyı birden fazla sayfaya bölerek, yazı içerisinde geçiş yapılması olayını Blogger'a uygulamak isteyenler için çok profesyonel olması aynı işlevi görecek bir ipucu ve kod paylaşmak istiyorum.

Bir örnekle açıklamak gerekirse; 3000 kelimelik bir yazı yazdığınızı düşünün. Bu yazıyı yayınladığınızda sayfada oldukça fazla yer kaplayacak ve kaydırma çubuğunu epey hareket ettirmek zorunda kalacaksınız. Üstelik bu kadar uzun bir sayfa okuyucuyu da ürkütüp okumaya üşendirebilir. Böyle bir durumda bu kodları kullanarak 3000 kelimeli yazıyı 1000 bölümlük 3 parçaya ayıracak ve yazının altındaki numaralı navigasyon butonlarıyla bu parçalar arasında geçiş yapabileceksiniz.

İşleyişi daha iyi anlamak için hazırladığım şu örnek videoyu izleyebilirsiniz:

Gelelim bu uygulamayı blogunuzda nasıl kullanacağınıza. Öncelikle şablonunuzun kodlarında jquery olması gerekiyor. Eğer daha önce eklemediyseniz Blogger kumanda panelinize giriş yaparak Şablon > HTML'yi Düzenle  yolunu takip ederek HTML kodlarını açın ve Ctrl + F tuş kominasyonunun yardımıyla açabileceğiniz arama kutusuna </head> yazarak bu satırı bulun. Hemen üzerineşu kodu ekleyin:

<script src="//ajax.googleapis.com/ajax/libs/jquery/2.0.0/jquery.min.js"></script>

Hemen altına ise şu kodları ekleyin:

<script type="text/javascript">
jQuery(document).ready(function(){
jQuery('.button_1').click(function(){
jQuery('.content_1').fadeIn('slow');
  jQuery('.content_2').fadeOut('fast');
jQuery('.content_3').fadeOut('fast');
jQuery(this).css('background','#F4655F');
jQuery(this).css('color','#fff');
jQuery('.button_2').css('background','#fff');
jQuery('.button_2').css('color','#F4655F');
jQuery('.button_3').css('background','#fff');
jQuery('.button_3').css('color','#F4655F');
return false;
});
jQuery('.button_2').click(function(){
jQuery('.content_1').fadeOut('fast');
  jQuery('.content_2').fadeIn('slow');
jQuery('.content_3').fadeOut('fast');
jQuery(this).css('background','#F4655F');
jQuery(this).css('color','#fff');
jQuery('.button_1').css('background','#fff');
jQuery('.button_1').css('color','#F4655F');
jQuery('.button_3').css('background','#fff');
jQuery('.button_3').css('color','#F4655F');
return false;
});
jQuery('.button_3').click(function(){
jQuery('.content_1').fadeOut('fast');
  jQuery('.content_2').fadeOut('fast');
jQuery('.content_3').fadeIn('slow');
jQuery(this).css('background','#F4655F');
jQuery(this).css('color','#fff');
jQuery('.button_1').css('background','#fff');
jQuery('.button_1').css('color','#F4655F');
jQuery('.button_2').css('background','#fff');
jQuery('.button_2').css('color','#F4655F');
return false;
});
});
</script>

Son olarak şablonda ]]></b:skin> satırının üzerine şu kodları ekleyin:

.post-pagination {    margin: 40px auto;    text-align: center;    width: 100%; float:left;}.button_1, .button_2, .button_3 {    border: 1px solid #000;    font-weight: 900;    padding: 6px 16px;    color:#f4655f;    transition:ease 0.69s !important;}.button_1:hover, .button_2:hover, .button_3:hover {    background: none repeat scroll 0 0 #f4655f;    color: #fff;    text-decoration: none;}

Şablon kodlarıyla işimiz bitti. Şimdi uygulamayı kullanacağımız yazıya gidelim veya yeni bir yazı yazalım.Yazı editöründen yazının HTML kısmına geçiş yaparak aşağıda kodları ekleyelim:

<div class="content_1">
Birinci sayfada görünmesini istediğiniz içeriği buraya yazın.
</div>
<div class="content_2" style="display: none;">İkinci sayfada görünmesini istediğiniz içeriği buraya yazın.
</div>
<div class="content_3" style="display: none;">Üçüncü sayfada görünmesini istediğiniz içeriği buraya yazın.
</div>
<div class="post-pagination">
<a class="button_1" href="#">1</a>
<a class="button_2" href="#">2</a>
<a class="button_3" href="#">3</a>
</div>

Gördüğünüz gibi yazıyı  parçaya bu kodlarla ayırıyoruz. Kırmızı renkle gösterdiğim yerlere içeriğinizi yazabilirsiniz.

Siren İdemen ve Perec'le haşırneşir olmak

İKSV, vefatına kadar vakfın danışma kurulu üyesi olan Halman’ı anmak ve adını yaşatmak için  belki de ilk kez edebiyat alanında bir adım attı. Talat Sait Halman Çeviri Ödülü’nün ilki dün akşam Martı Otel’de düzenlenen törenle Siren İdemen’in oldu. İdemen, George Perec’in Metis Yayınları’ndan çıkan “Karanlık Dükkân – 124 Rüya” kitabının çevirisiyle ödüle değer bulundu.

Törenden önce Siren İdemen’le  hem ödülü hem de çeviri dünyasının ruh halini konuştuk.

Kutlayarak başlamak isterim. Talat Sait Halman Çeviri Ödülü’nün ilk sahibi oldunuz. Tebrik ederim. Ödüllerin üretkenliğe katkı sağlayacağına inananlardan mısınız?

Teşekkür ederim. Evet, ödüllendirme genel olarak teşvik edici bir şey. Bir uğraşın, bir emeğin takdir edilmesi elbette üretkenliğe katkı sağlar. 

Perec tam bir dil ve düşünce cambazı. Bu çeviriyi yaparken sizi heyecanlandıran ve zorlayan noktalar nelerdi?

Ülke ve dünya gündeminden ötürü üzerimizden karabulutların eksik olmadığı günlerde Perec’le haşırneşir olmak, onun iç dünyasında, zihninin labirentlerinde ilerlemeye çalışmak heyecan vericiydi. Anlatımın sınırlarını zorladığı kelime, ses “cambazlıkları” çeviri açısından belli bir güçlüğü taşısa da bunların her birine çözümler bulmak aynı zamanda zevkli bir oyun gibiydi. Benim açımdan bu çevirinin daha büyük zorluğu metnin tamamı Perec’in önceki kitaplarına ve hayatına göndermelerle dolu olduğu için bunları atlamamaktı.  

Yayınevlerini, okurları ve edebiyat dünyasının bütün figürlerini kastederek soruyorum. Sizce biz çevirmenlere hak ettikleri değeri veriyor muyuz?

Bu soruya maalesef  olumlu yanıt verecek kimse olduğunu sanmıyorum. Ancak bu, kelimenin tam manasıyla karmaşık ekonomik, siyasal, kültürel, sosyal devasa bir sorunun sonuçlarından biri. Birçok yayınevinin çevirmenle yaptığı sözleşme metinlerinin kendisi bile çevirmeni “aşağılar” niteliktedir.    

Bir de öbür tarafa geçip sorayım. Yabancı bir dili bilen, eh biraz da okumuş yazmışlığı olan herkes çeviri yapabilir mi? Yani çevirmenler çeviriye hak ettiği değeri veriyor mu?

Bu soruya da olumlu yanıt vermek maalesef mümkün değil. Önceki soruyu yanıtlarken söylediğim gibi, bunlar çok girift, karmaşık bir büyük sorunun farklı veçheleri. Elbette “yabancı bir dili bilen, eh biraz da okumuş yazmışlığı olan herkes” çeviri yapamaz. Yabancı dili ve anadilini çok iyi bilmek, biraz değil çok okumuş yazmış olmak da iyi bir çeviri için yeterli değil bence. Her yazarın kendine ait bir dili, bir sesi var. Bir yazarı çok iyi çeviren bir çevirmen, aynı dilde yazan bir başka yazarı çeviremeyebilir. Bir yazarın bir eserini iyi çevirip, aynı yazarın başka bir biçimde yazdığı bir metni de çeviremeyebilirsiniz, orada o sesi yakalayamayabilirsiniz.

Çeviriye verilen telif oranları yeterli mi sizce?

Telif oranları elbette yeterli değil. Ve çeviri yapmaya başladığım ‘80’li yıllara göre maalesef giderek düşüyor. Çoğu kitapta, diğer emek unsurlarını bir kenara bırakıp sırf harcadığınız zaman üzerinden düşündüğümüzde dahi aldığınız telif asgari ücreti bile bulmuyor. Ayrıca, telif ücretleri basılan kitap adedi ve satış fiyatı üzerinden hesaplandığından ortaya şöyle garip bir durum çıkıyor: çevirdiğiniz kitap ne kadar zorsa, sizi ne kadar çok uğraştırıyorsa, aldığınız ücret de o oranda düşüyor.    

Telif konusunu biraz da şundan sordum. Talat Sait Halman Çeviri Ödülü’nün hatırı sayılır bir maddi ödülü var. Bu ödül, önümüzdeki yıllarda çevirmenler dünyasına bir hareketlilik getirecek midir?

Maddi ödülün olması elbette teşvik edici bir unsur. Ama ödül alma ihtimali yaptığınız işin niteliğini değiştiremez herhalde.  Asıl önemli olan, çevirmenlerin emeklerinin karşılığını telif ücretleriyle alabilmesi.

Mutlaka çevirmek istediğiniz bir kitap var mı? Bir de mutlaka yabancı dillere çevrilmesini istediğiniz bir Türkçe edebiyat eseri var mı?

Keşke Sartre’ın binlerce sayfalık müthiş Flaubert biyografisini çevirmeye niyetlenebileceğim koşullar mevcut olsaydı.  Ayhan Geçgin’in romanlarının, özellikle de Son Adım’ın bütün dillere çevrilmesini arzu ederim.

Tekrar tebrik ederim. İlk yılın kazanını olmak çok değerli. Unutmadan, sizin aracılığınızla yayınevinize ve çeviri sürecine emek veren herkese de tebrikler.

Teşekkürler. Metis’e de ileteceğim tebriklerinizi.

Artık herkes Sakallı Bebek

1977. On bir yaşındayım. Daha o yaşta seslendirmede beş-altı yılı geride bırakmış durumdayım. Okul çıkışı zamanlarım, TRT'nin Kavaklıdere'deki binasının zemin katında geçiyor. Hafta sonları da Radyoevi'nde...

Ortada tek kanal ve sınırlı saatte yayın olunca seslendirilecek film sayısı da ona göre tabii. Eh, o kadar az filmde, yaşıma-sesime uygun bir rolün bana düşme olasılığı daha da az. Hele bir de başrol... Kim kaybetmiş de ben bulayım?

Bir gün "aile tipi bir kovboy filminde" başrolü kapıyorum. Ahlaklı ailesine Vahşi Batı'da bir gelecek kuramaya çalışan baba, fedakar anne ve meraklı çocuklar. Bilirsiniz o filmleri...

Önceden seslendirme yönetmeni kontrolünde prova yapılırdı eskiden.  Tekstimin üstüne es işaretleri koyarak, tonlamazlar için kırmızı kalemle çizerek yapıyorum provamı. Aynı dakikalarda, başkalarının da testin üstünde kırmızı kalem oynattığını bilmeden.

Kayıt sabahı öğreniyoruz filmin "Denetleme Kurulu"ndan geçmediğini. Filmler çeviriden sonra denetlemeye giriyor o yıllarda. Şaban Karataş'ın Genel Müdür olduğu yıllar. Denetleme Kurulu'nun hassasiyetleri belli. Filmi izlemeden, görüntülere bakmadan masalarına gelen tekst üstünde yapıyorlar değerlendirmelerini. Beğenmedikleri kelimeye basıyorlar kırmızı kalemi. Tekst çok kırmızıya boyanırsa da, basıyorlar "Yayınlanamaz" damgasını.

Bizim üçüncü sınıf aile filmi de yemiş damgayı. Sayın Denetçi, başlamış okumaya. Bakmış iki laftan biri "Kızılderili". Kızılderili aşağı, Kızılderili yukarı. Kızılderililer saldırıyor, Kızılderililer öldürülüyor. Anlayacağınız denetçinin kırmızı kalemleri tükenmiş, bu Kızılderililer tükenmemiş.

Yayınlanamaz raporunun gerekçesi: Filmin Kızıldere olaylarını gündeme getirmeye çalışması.

Denetçimiz ya doğru düzgün okuma yazma bilmiyor ya da Kızılderili ile Kızıldereli'yi karıştırıyor. Kelimeyi yanlış biliyor olması da muhtemel. Ya da bizim bilmediğimiz başka bir tarihsel okuma var kafasında. Denetçi bu, her şey olabilir.

Sonunda Kızılderili kelimesi, Mahir Çayan ve arkadaşlarının vurulmasıyla biten Kızıldere baskınını çağrıştırdığı için başrolü kaptığım kovboy filmi yayınlanamıyor. Cahil denetçi, rolümün başını yiyor.

Murat Toklucu'nun İletişim Yayınları'ndan çıkan benzersiz çalışması "Nurcihan'ın Çamaşırları ve Diğer Meseleler" kitabını okurken hatırladım bu olayı. Toklucu, hem o yılların hem de sonrasında Tunca Toskay'ın müdürlüğünde yaşanan "yasaklı kelimeler" döneminin harika bir fotoğrafını çekmiş kitabında. Toklucu'nun arşiv bilgisi ile hayat bilgisini beraber servis eden kitabında o TRT yılarından çok daha fazlası var.

Murat Toklucu, 2014’te yine İletişim Yayınları’nın özenli baskısıyla çıkan “Türk Erkeği ve Diğer Mucizeler”kitabında da biz okurları, gazete kupürleri ve haber takibi yeteneğiyle ‘Zihinler Altında 20.000 Fersah’ bir yolculuğa çıkarmıştı. Bu kitapta da benzer bir yolculuk yaşatıyor.

Asparagas deyişinin kökeninden Profumo skandalının Türkiye’deki yansımalarına, Osman Bölükbaşı tarzı siyasetten bekarlık vergisine, komünist avına çıkan okul müdürlerinden Lüks Nermin’in uluslararası seks hizmetlerine, çıplaklar kampından ayı oynatıcılarına, Berber Nuh’tan Nurcihan’ın çamaşırlarıyla komünizm propagandası yapan Homongolos’a... Hem kültürel tarihimizi hem medya tarihimizi döküyor ortaya Murat Toklucu. Anlattığı olayın önüne geçmeyen, bıyık altından gülmeyi ihmal etmeyen, yorumunu sakince cümle aralarına gizleyen mahir bir anlatımla sayfaların arasında koşturuyor okurunu.

Kitabın nefis bölümlerinden biri de, benim yaş kuşağımda olanların gün be gün takip ettikleri bir olay: Sakallı Bebek. Öğrenciydim o yıllarda. Sakallı Bebek, günlük dilimize hızlıca girmişti. Bizi ilgilendiren Tan gazetesinin uydurma kıyamet habercisi bebek değildi, o akıl almaz animasyondu. O ‘garabet’i çizenin gazetenin ressamı Remzi Taşkıran olduğunu öğreten da, Murat Toklucu’nun kitabı oldu.

Artık ‘kıyamet’ kurgusu yapmak için Taşkıran’ın akıl almaz çizimlerine ihtiyacımız yok. Gazetelerde gördüğümüz fotoğraflarda, okuduğumuz haberlerde her gün bir kez daha yaşıyoruz kıyamet duygusunu. Kesilen kafalar, defalarca bıçaklanan kadınlar, sahile vurmuş mülteci bebekleri, tutuklanan gazeteciler... Hangi duyguyla okuyorsunuz gazetenizi?

Artık ‘kıyamet’ içimizde yaşıyor. Hepimiz birer ‘Sakallı Bebek’ olduk.

Lafı dolandırmadan söyleyeyim. Hemen bir kitapçıya gidip Murat Toklucu'nun "Nurcihan'ın Çamaşırları ve Diğer Meseleler" kitabını alın. Pişman olmayacaksınız. Kendi kıyametinizi yaşarken, dünyanın çıkmış çivisine bakmaya cesaretiniz varsa tabii.

George Orwell: Balinanın Karnında

George Orwell, Balinanın Karnında (Inside The Whale) denemesini 11 Mart 1940’ta yazmış. Yani otuz yedi yaşında. Denemesinin merkezine aldığı kitap da Henry Miller’ın Yengeç Dönencesi. Miller’ın bu kitabı kırk üç yaşında, türlü başarısız girişimden sonra ancak sevgilisi Anais Nin’in desteğiyle yayınlatabildiğini biliyoruz. Balinanın Karnında’yı ilginç kılan noktalardan biri bu iki yazarı, Orwell ve Miller’ı buluşturması. İngiliz yazarın Yengeç Dönencesi’nin anlatılma yöntemi ve dünyasından yola çıkarak yaşadığı çağın edebiyatıyla hesaplaşmasında ilginç olan şu: Miller’ın ilk romanının otobiyografik vurgularından dem vuran Orwell’in ilk romanının da otobiyografik özellikleri bilinen Paris ve Londra’da Beş Parasız olması.

Ama iki romanı birbirinden kesin çizgilerle ayıran bir bakış açısı farklılığı var. Orwell, metninde tarihsel çerçeveyle ilgileniyor, Avrupa’nın iki büyük savaş arasındaki toplumsal ruhu onu çok ilgilendiriyor. Oysa Miller, iktisadi büyüme yıllarında Amerika’dan Avrupa’ya gerçekleşen sanatçı (ve sanat meraklısı) akınında toplumsal olanla ilgilenmek derdinde değil. Zaten Orwell da, uzun denemesine yaşadığı çağa ‘aldırmayan’ bu romanın, nasıl olup da çarpıcı ve kalıcı bir esere dönüştüğü sorusunu samimiyetle cevaplayarak başlıyor.

Balinanın Karnında, kısa süre önce Sel Yayınları’ndan Zafer Avşar çevirisiyle çıktı. (Merak edenler için not: Paris ve Londra’da Beş Parasız’da Can Yayınları’ndan Berrak Göçer çevirisiyle çıktı.) Orwell kitapları uzun süredir farklı yayınevleri tarafından yayımlanıyordu. Son zamanlarda Sel ve Can Yayınları, yazarın külliyatını derleyip toplamaya başladı.

Balinanın Karnındaon denemeden oluşan bir kitap. 1931-1947 yılları arasında yazılmış (ya da radyo konuşması olarak gerçekleştirilip sonra metne dökülmüş) denemelerin bir bütünü. İspanya İç Savaşı’nda Franco faşizimine karşı savaşan gönüllülerin arasında yer alan Orwell’in, bu süreçteki bilgi birikimini paylaştığı denemelerden, anti-emperyalist bakışını yansıtan denemelere uzanan özel bir kitap. Konuların farklı olması, okurun kafasını karıştırmamalı. Çünkü Orwell, denemelerinde gevelemeden konuşuyor. Lafı evirip çevirmiyor. Söyleyeceğini net söylüyor. Bu güçlü tavır, deneme türünün sadık okurlarını hızla saracaktır. Politik süreklilik ve kararlılık, günümüzde hasret kaldığımız bir özellik. Çevremiz ‘kandırıldığını-yanıldığını-aldatıldığını’söyleyen yazarlarla/gazetecilerle doluyken, 40’lı yıllardan gelen bu metinler bir ‘su terazisi’ görevi üstleniyor adeta.

Kitaba adını veren uzun denemeye, Balinanın Karnında’ya dönelim. Bu denemeyi, yazarın çağının edebiyat anlayışının dökümünü yapan bir metin olarak tanımlamak, kanımca eksik olacaktır. Çünkü metin, günümüzde de geçerliliği olan soruların ve cevapların peşine düşüyor. Henry Miller’dan James Joyce’a, oradan Celine’e çektiği çizgi, bu çizgiyi kesen Walt Whitman ve ‘kabullenen’ edebiyat çizgisi, ortalama edebiyat okurunun bile nabzını hızlandıracak kadar zihin açıcı. O dönemin moda kavramlarından biriyle, her şeye hazır ve nazır olma tavrıyla ve edilgenlikle hesaplaşması, günümüzde de yüzleşmemiz gereken bir durum değil mi? Bir yazarın ‘moda’ olmasını mercek altına aldığı bölümdeki cümleleri bugünün de cümleleri değil mi? Şöyle diyor Orwell: “Sabun köpüğü neden hep patlar? Bu soruya cevap vermek için bazı yazarları bazı özel zamanlarda popüler yapan dış koşulları anlamamız gerekiyor.”

Kötümserlik ile gerici dünya görüşünün ilişkisinden, Marksizm ile edebiyatın yakınlaşmasına kadar bütün alanlara rahatlıkla giren bir denemeci var karşımızda. Bütün görüşlerine katılmayabilirsiniz ama bunları söyleyişindeki netlik ve üslup etkisi altına alacaktır sizi. Kişisel olarak kitaba adını veren denemenin dışında iki denemeyi daha özellikle sevdiğimi söylemeliyim: Sanat ve Propagandanın Sınırları ile Tolstoy, Kral Lear ve Soytarı.

George Orwell genel olarak 1984 ve Hayvan Çiftliğiyazarı olarak tanınıyor. Ancak yirminci yüzyılın bu önemli yazarını daha iyi anlayabilmek için, kapsamlı bir okuma yapmak gerekiyor. Balinanın Karnında böylesi bir okuma yolculuğunun önemli duraklarından biri.

Dino Buzzati ve içimizdeki canavar Colombre

Kanat Atkaya, 5 Kasım tarihli Hürriyet'teki köşesinde Colombre'yi yazdı. Colombre... Dünyanın tüm denizlerindeki tüm denizcilerin en korktuğu yaratık. Kurnaz, korkunç, yılmak bilmeyen bir köpekbalığı. Kimsenin bilmediği bir nedenle kurbanını seçen, ömrü boyunca onun peşinden giden ve günü gelince onu 'yutan' bir canavar. Belki de yarattığı bu korku duygusuyla, kurbanının aklına ilk düştüğü gün zaten onu 'yutmuş' olan Colombre.

Hepimiz sırtımızda bir Colombre'yle yaşıyoruz. Kendi canavarımızı kendimiz yaratıyoruz. Boş inançlarımızla, hırslarımızla, öfkemizle, sevgisizliğimize, nefretimizle...

Dino Buzzati, bu kısacık öyküsünü İtalya'da faşizmin iyice yükseldiği günlerde yazmış. Faşist iktidarın, düşmanlıklar ve bayrağa yönelik tehditler üstünden bir korku evreni yarattığı günler. Sınırdaki bir kışlada hiç gelemeyen düşmanı bekleyen askerleri anlattığı benzersiz romanı Tatar Çölü'nü de yazdığı günler.

Kanat, Colombre'den açınca kapıyı, ben de aynı kitaptaki bir başka kısa öyküye uğrayayım dedim: 1980 Dersi.

"Bitmek bilmeyen çekişmelerden bıkıp usanan yüce Tanrı insanları uygun biçimde cezalandırmaya karar verdi."

Böyle başlıyor Dino Buzzati'nin öyküsü. Yazıldığı yılların 40'lı yıllar olduğunu unutmadan devam edelim.

Tanrı'nın cezalandırması 31 Aralık 1979 Salı günü, Sovyetler liderinin beklenmedik ölümüyle başlıyor. (Harika bir gelecek vizyonu yapan Buzzati, yine de Sovyetler'in dağılacağını öngörememiş demek ki...)

Tam da Komünist Blok ile Batı Blok'u arasında, Ay üzerindeki Kopernik Krateri'ni sahiplenme çekişmesi yaşanırken Sovyetler liderin ölümü Amerika'yı güçlendirecek diyenler yanılıyor. Çünkü bir sonraki Salı gecesi, yani 7 Aralık 1980 gecesi bu kez ABD Başkanı 'küt diye' ölüyor. Bir anda sarsılıyor dünya; gizli bir örgütün işi mi, uzaylılar mı saldırıyor, yoksa gerçekten 'Tanrı'nın adaleti' mi?

Bir sonraki Salı, ölen ABD Başkanı'nın yerine geçen başkan yardımcısı dünya değiştiriyor. Bu ölüm, uzmanları harekete geçiriyor ve bu korkunç olayların mekanizmasını çözüyorlar: "Yüce bir yetki o anda dünyadaki en yüksek makamda oturan kişiyi seçip hayatına son veriyordu."

Dünyanın bütün güçlü insanlarını bir korku sarıyor. Kopernik Krateri falan unutuluyor tabii. Bir sonraki Salı gecesi, Çin Başkanı, benim canımı Tanrı alamaz, kendi canımı kendim alırım diyerek intihar ediyor.

Öyküsü boyunca kurmaca isimler kullanan Buzzati, bir tek De Gaulle'ün hala yaşıyor olacağı fantezisini kurmuş. Ama Tanrı, De Gaulle'ü güçlü liderler arasında görmüyor olacak ki, canını almıyor. Belki de onu görmezden gelerek bir 'tevazu' dersi vermeyi amaçlıyor.

 

"En güçlü olan ölür" yasası, herkesi iktidar olma duygusundan ve yüksek makamlardan uzaklaştırıyor. Siyasetle başlayan "Salı ölümleri", endüstriye ve finansa sıçrıyor. Korku, başkanlık koltuklarını boşaltıyor. Tek adamlar, benim dediğim olur'cular, güç bende-söz bende'ciler dünya sahnesinden bir bir çekiliyor.

Şöyle devam ediyor öykü:

"Birkaç ay sonra ortada ne bir diktatör, ne hükümet Başkan'ı, ne büyük parti önderi ne de bir endüstri devi kalmıştı. Ne harika bir şeydi bu böyle! Hepsi istifa etmişti. Ulusların ve kuruluşların yönetimini birçok addan oluşan kurullar üstlenmişti ve bu kurullarda görev alanlar bir diğerinin önüne geçmemek için büyük dikkat harcıyordu. Dünyanın en varlıklı insanları da biriktirmiş oldukları müthiş servetlerini büyük hayır kuruluşlarına, toplumsal ve sanatsal etkinliklere bağışlıyorlardı."

Büyük güçlerin başkanlarından başlayıp ünlü televizyon sunucularına kadar uzanan bir 'yetki çılgınlığı' budaması yaşıyor dünya 1980 Dersi’nde. Şöyle diyor Dino Buzzati: "Yetkiye duyulan ihtiras ve egemenlik manyaklığı son bulmuş, barış ve adalet kendiliğinden dört bir tarafa yayılmıştı."

Kırklı yılların sonuna doğru, ülkesindeki faşizmin yıkıcılığını, savaşın vahşetini, ölümleri, atom bombasını, Soğuk Savaş'ın paranoyak ruh halini görmüş bir İtalyan yazardan, kısacık bir öykü 1980 Dersi.

Gazeteciliğe Corriere della sera gazetesinde başlayan ve yaşamı boyunca bu gazetede çalışan Buzzati, belki de bu öyküsünü gazetesinde yayınladı ilk olarak.  Bilmiyorum. Ama bugün Türkiye'de böyle bir durum söz konusu değil, bunu biliyorum. Böyle bir öykü yazmak mümkün elbette. Hadi diyelim ki yayınlayacak cesur bir gazete de buldunuz. Sonrasında neler olacağını tahmin edebilirsiniz.

Yine de kim hangi 'mahalle'de yaşarsa yaşasın, bildiği gibi yazmaya-üretmeye devam edecek. Önemli olan bu üretimleri mercek altına alacak olanların da 'mahalle' ayrımı yapmaması.

Colombre ile başladık, onunla bitirelim. Ömrümüz boyunca peşimizden koşan bir canavarın varlığıyla mı yaşamak istiyoruz? Peşimizden gelen duyguların kendi yarattığımız korkular olabileceğini düşünüyor muyuz hiç? Muktedirin önünde diz çökmek sevgiden mi, korkudan mi? Ya da diz çökmeden yaşanmaz mı?

Hala seçimlerimizi kendimiz mi yapıyoruz?

Yirmi beş yaş

Yirmi beşinci yaşıma asker ocağında girdim. Gece iki-dört cephanelik nöbeti yazılmasını sevdiğim günler.  O saatlerin sessizliğinde iki saat kesintisiz kitap okumak iyi geliyordu. Kitap okumak yasaktı. Nöbette okumak zaten yasak. Neyse ki, bu yasağı deldiğimi cephaneliğin kapısını delmekle meşgul olan fındık faresinden başka bilen yoktu. Sabah kahvaltısında tepsiyle dağıtılan fındıkları ceplerime doldurur, gece nöbetinde suç ortağımı beslerdim. O fındıkların Çernobil yılı mahsulü olduğunu çok geç öğrendim. Suç ortağım farenin ölümünü hızlandırdım mı bilmiyorum. Benimkinin hızlanıp hızlanmadığını da zaman gösterecek.

Çok kitap okudum askerde. Nöbete giderken ince kitaplar alırdım yanıma. Asker kıyafetinin cebinde belli olmayacak kitaplar. Ranzaya çekilip, battaniyenin altına saklandığımda istediğim kalınlıkta kitaplara gömülebiliyordum. Lastikle şapkama tutturduğum bir el fenerini okuma lambası yapmıştım kendime. Havasız kaldıkça ışığı kapatıp battaniyeyi açar, koğuşun küflü kokusunu temiz hava niyetine içime çekip tekrar girerdim mağarama.  Uykusuzluk belki de o günlerden hediyedir bu bedene.

Kitap okuma zevkimi paylaşabildiğim arkadaşlar da buldum. Hatta kimileriyle değiş tokuş bile yaptık. Arada kaybolan kitabım da oldu. Dert etmedim.

“Sivilde de böyle çok mu okurdun sen,” diyenlere gülümserdim. Bir tartışmanın tarafı olduğumda “Hayat senin o okuduğun kitaplara benzemez oğlum,” diyenlere de gülümserdim. Ne de olsa, askerliğin sert dünyasında kitap okumak, manasız bir hafiflikti.

Bölüğün kütüphanesini de merak ettim. Tozlu bir kütüphane rafında on kadar kitap. “Buna da şükür,” dedim, o kitapların tozunu aldım. Komutanlara yeni ve bol kitaplı bir kütüphane kurmayı teklif edecek kadar cesur olamadım. Ama şimdi bu düşündüğüm şeye gülecek kadar cesurum.

İyi bir asker olabildiğimi sanmıyorum. Ama yazışmalarda ve teksir makinesi tamirinde fena değildim doğrusu. Görevimi yerine getirdim anlayacağınız. Bu durumda, yasak olmasına karşın, askerliğim boyunca çok kitap okumuş olmamı komutanlarım ve vatan affeder dilerim.

Yirmi beş önemli bir yaştır.

Ben o yaşımda askerdeydim ve gece iki-dört nöbetinde suç işliyordum. Tek şahidim bir fındık faresiydi.

Blogger Site Haritalarınızı Güncellediniz Mi?

Blogger site haritası oluşturmak ile ilgili yaklaşık 5 yıl önce yayınladığım yazı pek çok kişiye rehber oldu ve Blog Hocam'ın en çok okunan yazılarından biriydi. 

Yakın zaman Google Web Yöneticisi Merkezi'ne girip site haritalarını inceleyenler bir aksilik ve gariplik olduğunu fark etmişlerdir. Şöyle ki; önceden Google tek bir site haritası ile 500 içerik indekslerken artık 150 içerik indeksliyor. Bu nedenle bizim eski site haritalarını silip yeni site haritaları eklememiz gerekiyor.

2016 Blogger İçin Site Haritası Oluşturma Ve Ekleme

Google Web Yöneticisi Merkezindeki site haritalarını güncelleme işlemini 3 adımda gerçekleştireceğiz.

1. Adım: Google Web Yöneticisi Merkezine giderek eski site haritalarını silelim. Bununn için Google Web Yöneticisi merkezine giriş yaparak blogumuzun ismine tıklıyoruz ve açılan sayfada sol taraftaki menüden Tarama > Site haritaları yolunu izliyoruz. Ardından önceden oluşturduğumuz site haritalarını seçerek siliyoruz.

2. Adım: Şimdi yeni site haritalarını oluşturalım. Bunun için eski yöntemi kullanacağız ama bir farkla. İndekslemeyi 500er 500er değil 150şer 150şer yapacağız. Ben ilk 1000 içerik gerekli olan site haritalarını aşağıda yazdım. Eğer 1000'den az içeriğiniz varsa oluşturduğum bu site haritalarının hepsini ekleyebilirsiniz.

atom.xml?redirect=false&start-index=1&max-results=150
atom.xml?redirect=false&start-index=151&max-results=150
atom.xml?redirect=false&start-index=301&max-results=150
atom.xml?redirect=false&start-index=451&max-results=150
atom.xml?redirect=false&start-index=601&max-results=150
atom.xml?redirect=false&start-index=751&max-results=150
atom.xml?redirect=false&start-index=901&max-results=150

3. Adım: Son olarak oluşturduğumuz bu site haritalarını Google Web Yöneticisi Merkezine göndereceğiz. Bunun için yine site haritaları sayfasına giderek yukarıda oluşturduğumuz site haritalarını teker teker ekliyoruz.

Sayfayı yenilediğimizde dizine gönderilen içeriklerin olması gereken sayıda olduğunu ve yanlarında beklemede yazdığını görüyoruz. Yaklaşık 24 saat sonra gönderilen bu içerikler dizine eklenecek ve bu yazı değişecektir.


Not: Yukarıda sadece ilk 1000 içerik için yeterli gelecek site haritalarını yazdım. Eğer 1000'den fazla içeriğiniz varsa ve hangi site haritalarını ekleyeceğinizi bilmiyorsanız lütfen yorum bölümünden sorun.