Peter Handke’ye Saygı / Tribute to Peter Handke
Video
2007
.jpg)
GÖZ KULAK EŞİĞİNDE; RETİMLEME
Çağlar boyu görsel olanın anlatısı, kendi varoluşunun nedenidir. İnsanoğlunun kendi varlığı ve dışındaki şeylerle arasındaki bağı kuracak yapıyı inşa etmesi uzun yıllarını alır. İlk başlarda doğrudan olan iletim sonradan dolayımda olanı dahil ettikçe olay katmanlaşmaya başlamıştır. Dilin, kendi dışındaki bir şeyi anlatma aracı olma durumu, bir başka ifadeyle temsil sorunu orta çıkmış, daha sonraki yıllarda ise bu durum, sanatın en başat sorunu olarak sürekli ifade edilmiştir.
Görsel olan ile sözel dilin anlatısı yazının icadı ile gözün olanağında “okunan bir görüntü” olarak birleşmiştir. (diğer deyişle, konuşulan ses görülen yazı olarak tekrardan konuşulan görüntü olma olanağına kavuşmaktadır). Bu arada resimleme ile betimleme temsil sorunu çerçevesinde kendi varoluşları olanağında kendi mecralarını modern döneme kadar sürdürmeye devam etmişlerdir. Ancak modern dönemle birlikte yazının görüntü olarak tekrardan üzerine yazılabilmesi ya da görüntünün kendi dışında bir görünene işaret etmemesi (görüntünün bir temsile denk gelmemesi) bir bu ikili yapı ortak alanlar oluşturmuştur.
Modern dönemde sanatlar kendi dışındaki şeyi işaret etmeyi bırakarak kendi ontik yapısından hareketle içe evrilmiş ve kendi gramerine yönelerek yeni anlatım olanaklarını genişletmiştir. Belki daha da iddialı bir söylem olarak kendini de anlatmaktan vazgeçtiğini söyleyenler bile çıkarak, dilin yapısına karşı çıkmışlardır.
Modern olanın içinde karşı çıkışlar ve diğer farklı yaklaşımlar melez yapılar kurmuşlardır. İster kendi gramerine isterse dışındakine işaret etsin sanat her zaman her yerde “anlatmak” durumunda kalmıştır. Günümüzde de sanat anlatmaktan kaçamamıştır. Dilin, gerçekliği “sergileme” boyutunda metinsel olanın çağlar boyu çabasına karşın, resim sanatı aynı gerçekliği “sergileme”si bir başarı öyküsü ortaya koyar. Bu başarı da yanılsamanın ötesine geçemez. Resmin geçemediği “yanılsama” ve dilin sergileyemediği “gerçek” bir eşik olarak hala mevcudiyetini korumaktadır. Bu eşiği aşmak için her iki yapının olanaklarının kullanılması zorunluluğudur.
Bu saptama, güncel sanat ortamında imaj ve metnin aynı anda kullanılmasıyla oluşur. Bu anlatıların geçmişle ilişkisi kendi anlatısına uygun alıntıları beraberinde getirmiş ve dönemlerin ana akımları ortadan kaybolmuştur. Sonuçta, her sanatçının kendi öyküsü denilebilecek dizgelerini oluşturduğu görülmektedir. Bu öyküler tıpkı Beethoven’ın arkadaşına mektup yazarken (yazının) duygularını ifade etmeye yetmediği yerde notalarla devam ettiği gibi, sanatçı pratiklerinin de görsel olandan metinsel olana ya da tersine hızla geçtikleri görülür. Onlar, bu örnekte olduğu gibi,bu iki dili çok rahatlıkla kendi medyumları olarak kullanmaktadır.
Çeşitli medyumlarla kurulan bağlamlardaki anlatılarda görsellik ile metinsellik arasında bir geçiş kullanılmaktadır. Görsellikte kullanılan işaretin dil boyutu ile metinsellikteki yazının yer yer birbirinin yerine geçmesi çağdaş sanatın kullandığı formlardır. Bu formların aynı anda kullanıldığı yeni dil oyunları içinde çeşitli deneysel çalışmalar yapılmaktadır. Bu çalışmalar sonucu metinsellikle görselliğin biraradalığından ortaya çıkan yeni kod olanakları dilin kapsayamadığı olgu bağlamlarını olayın içine dahil etmektedir. Böylece alımlayıcıda, dilin deneyimleri ifade gücünün genişlemesi sonucu yeni beklenti ufukları oluşmaktadır. Böyle bir melez yapı her iki türün özelliklerini taşısa da kendi varlık alanını tam bu iki türün iğdiş hale geldiği noktayı bir olanak olarak sunar. Bu ara formlar hem kendine yeni alanlar ortaya koyar hem de iki farklı yapının dil olanaklarını genişletir.
Tüm bu ifade edilenler ışığında sergideki çalışmalar ele alınırsa; kendi gerçekliklerinde temellendirerek farklı dilleri kuran bu çalışmaların her birinin durdukları yerler, bir toplam anlatı(tüm sergideki işlerin toplamı) içinde olsalar da her biri kendi bireysel anlatısı bakımından özeldir. Bu kendine özgü dilin kurduğu anlatı tüm serginin diline katılırken her birinin evrenle kurduğu ilişki tüm serginin kurduğu söylemle de koşutluk oluşturacaktır. Burada bir araya gelen her bir iş farklı noktalardan başladıkları halde, serginin zaman ve mekansallığında bir dil kesişimi sunmaktadır.
Sanatçının bu durumda medyumuna değil söylemek istediğine odaklandığı görülecektir; daha doğrusu ve kısası neyse onu ifade etmektedir.
Bu arada herkese, sanatçının ifade ettiğinin en doğrusu tercih olduğunu kabul etmek ve onun poetik hakkına saygı duymak zorunluluğu doğmaktadır.
Veli MERT
ON THE THRESHOLD OF EYE AND EAR: PICCRIPTION
For ages the narration of the visual has been the reason of its own being. It takes many years for humankind to construct the structure connecting its existence with the outer things. The transmission, which is initially direct, began to include the mediated things and be stratified. The fact that language is the tool of explaining outer things, in other words the problem of representation, has appeared. In the ensuing years this situation was expressed consistently as the main problem of art.
The visual and the narration of verbal language come together as “a readable image” by means of eye and the invention of writing. In other words spoken sound has the opportunity of becoming spoken image by turning to a visible writing. Picturing and description continued to sustain their own positions until the modern period within the bounds of their own beings and within the frame of representation problem. However, with the modern period the binary structure comprised of the fact that writing can be rewrited as an image, and image does not refer to any signified apart from itself (that image does not correspond to a representation) constructed common fields.
In the modern period arts abandoned referring to the things out of themselves, and evolved inward based on its ontic structure, and widened new narration opportunities by orienting to its own grammar. More challenging discourses suggesting that it abandoned expressing itself opposed to the structure of language.
The oppositions and the other different approaches constructed hybrid structures. Art had to “narrate” either it refers to its grammar or the outsider in every time and place. Today art can not escape from narrating either. Despite the longtime effort of the textual in the context of “presentation” of the reality of language, it is a success story that painting art “presented” the same reality. This success can not go beyond an illusion. “Illusion” which is not transcended by painting, and “reality” which is not presented by language maintain themselves as real thresholds. To use the opportunities of both structures is required to go beyond this threshold.
This can happen with the usage of image and text together in contemporary art environment. The relation of these narrations to the past was accompanied by quotations in accordance with its own narration, and so the main movements of the periods disappeared. In conclusion it is observed that all artists created their systems, which can be described as their own stories. Just as Beethoven use musical notes when letters are not enough to express his feelings while writing letters, artists pass quickly between the visual and the textual or vice versa in these stories. As in this example they use these two languages easily as their media.
In the narrations of the contexts constructed in various media there is a transmission between visuality and textuality. That the linguistic dimension of sign used in visuality and writing in textuality substitute eachother is the forms used by contemporary art. Various experimental works are created within new language plays in which these forms are used at the same time. As a consequence of these works new code oppotunities emerging from the togetherness of textuality and visuality include state of affairs which can not be included by language. Therefore, new horizons of expectation appear as to the receptive as a result of the widening of expression power of language. Although such hybrid structure has the features of both kinds, it presents its field of existence, the point in which these two kinds become ineffective, as an opportunity. These hybrid forms put forward new fields and widen language opportunities of two different structures.
In consideration of all of these statements as to the works in the exhibition, the positions of these works constructing different languages by grounding in their realities, even if they are within a sum of narrations (all works in the exhibition) are unique in terms of individual narration. The narration constructed by this unique language attends the language of the whole exhibition, and the relation of each of them to universe is parallel with the discourse of exhibition. Although every work coming together here begins from different points, there is a language junction in the time and spatiality of the exhibition.
It can be seen that the artist focuses not on the medium, but on what is intended to say, and expresses what is more proper and shorter.
The requirement of admitting what the artist expressed is the most proper choice and respect his poetic right has appeared for everbody.
Veli MERT
EmoticonEmoticon